donderdag 13 december 2012

Dag 10.

10 Dus alweer. Oh wat vliegt de tijd als je schik hebt ;) Gisteren dus. Gisteren ging ik 's ochtends met Jan boodschappen doen. Meestal gaan we niet met z'n tweetjes, maar ik had wel even zat van het altijd maar moeten bepalen wat er in die kar verdwijnt. Dus kon Jan ook mooi eens wat uitzoeken.

Als een volwaardig team stortten we ons op de eerst (goedkope versie) winkel. We waren zó rond. Buiten laadden we de auto in en ik bracht het karretje terug. En daar deed zich de eerste geefkans voor.

Er kwam een vrouw aangelopen. Ik ken haar, ze was één van de "populaire" typetjes van de klas op de middelbare school. Altijd een beetje uit de hoogte. Nee, ik heb er geen leuke herinneringen aan. Ze liep Jan, die ze heel goed kent, straal voorbij zonder te groeten, en ging een uitgebreide inspectie in het kleingeldvakje van haar portemonnee houden.

"Oh Trudy!" riep ze. "Kun jij misschien wisselen, ik heb geen vijftig centstukje". Ik rommelde wat in mijn knip en ja! Dus ik gaf het aan haar. Maar ze kon niet wisselen, dus wilde het me terug geven en naar binnen lopen om het bij de kassa te proberen. "Ach nee, laat toch zitten!" zei ik. "Dan kom ik het zo weer bij je door de brievenbus gooien". zei ze. "Ja, en nóg gekker", lachte ik dat weg. En stapte bij Jan in de auto.

Eenmaal thuis, na maar een uurtje, goed hè, pakten we de boodschappen uit. Jan sleept altijd de kratten naar binnen, ik begin vaak al binnen uit te pakken. En dan komt Jan binnen met het geldstukje. Langs gebracht.

Stiekem moet ik erom lachen. Hoe moeilijk kan het nou zijn om iets wat gegeven is te ontvangen? Sterker nog, ik realiseer me door dit dat het zelfs een geschenk terug is als je gewoon dankbaar kunt zijn met wat je krijgt. Of, nou ja, in dit geval met het gebaar dan...

's Avonds kwam er nog een krantenjongen langs met de beste wensen. Toch leuk, de meesten komen hier niet aan de deur. Geen bel, en je moet ook helemaal naar achter het huis. Ik vond het stoer, temeer omdat het best nog een klein ventje was. Hij had geluk. Ik het kader van -hoevoeltdatnoudatgeven- gaf ik maarzo meer dan normaal. En hij nam het in alle dankbaarheid aan. Hè, dat voelde ook voor mij héél goed!